دوست عزیز همانطور که م یدانیم سنین کودکی سنینی است که علاوه بر خصوصیات دیگر جلب توجه و نشان دادن "من" برای کودک از اهمیت خاصی برخوردار می شود. این اتفاق درست زمانی تشدید می یابد که اطرافیان کودک بخصوص افراد نزدیک به او(مادر پدر مادر بزرگ عمه خاله و ...) به وی در هنگامی که عملی را مرتکب می شود توجه خاص می شود. مثلا کودک نازنین شما نا خودآگاه جیغی می کشد ( در اینجا کودک جیغ و صدای آن را تجربه کرده و از نظر خودش آن را کشف کرده است) و مثلا شما یا عمه و یا دیگری با گفتن "وای ترسیدم" یا " وای این تو بودی" و یا عکس عمل هایی مثل خنده و متعجب شدن و ... باعث می شود تا کودک شما کاری را که انجام داده است خوب تلقی کند. در اینجا من به شما پیشنهاد می کنم از توجه کردن و یا مرتبا تذکر دادن این نکته که "جیغ نکش" جدا پرهیز کنید تنها کاری که در قبال کودک خود باید انجام دهید این است که نسبت به آن زمانی که این کار را انجام می دهد کاملا بی تفاوت باشید. مثلا کودک شما خواسته اش را با جیغ به شما می گوید... شما تنها با گفتن: " من زمانی که تو جیغ می کشی متوجه نیاز و خواسته ی تو نمی شوم می شه لطفا خواسته ات را واضح بگویی" و اگر به کار خود ادامه داد بی تفاوتی خود را نسبت به عملش نشان دهید. نکته ی دیگر اینکه شاید حالا او م یداند که نباید جیغ بکشد ولی چون از این صدا خوشش می آید این کار را ادامه می دهد من فکر می کنم در این موقعیت ها باید به او تذکر کوچکی مثل پسرم/دخترم یکم یواش تر. مورد دیگر به عمه و فامیلی که برای ساعاتی نزدشان می رود تاکید کنید اگر جیغ کشید بی تفاوت باشند و سعی در سرکوب کردن و ساکت کردن وی نباشند زمانی که کودک جیغ می کشد و بزرگسالان برای ساکت کردن وی سری خواسته ی وی را اجرا می کنند همین امر باعث می شود تا کودک راهی برای ارضای خواسته و نیازهای خود پیدا می کند و یاد می گیرد اگر جیغ بکشم به حرف من گوش می دهند. از طرفی برای اینکه کودک شما احساس کند که به وی و نیازش و اینکه ساید دوست دارد جیغ بکشد بازی ای را با وی انجام دهید و برای او این قانون را بگذارید که اگر قول بدهد که در طول روز جیغ نکشد این بازی را با وی انجام خواهید داد بازی بدین گونه است که شما دستهایتان را جلویتان باز می کنید زمانی که دست ها به هم نزدیک می شود کودک به همان اندازه باید صدایش را آهسته کند و با بسته شدن دستها صدا قطع شود حالا اگر دست ها از هم دور شود صدا بلند و بلندتر می شود در اینجا سرعت این کار بر عهده ی شماست( اما این بازی را همین العان و یا بلا فاصله با وی انجام ندهید شاید اصلا لازم نباشد آن را اجرا کنید و شاید بعد از مدتی این عادت را رها کند) به شما امید می دهم که جای نگرانی ای نیست و می توانید به راحتی این مورد را با حمایت همسرتان حل کنید. در آخر تجربه ای شخصی می گویم که کودک یکی از دوستان بنده زمانی که 2 الی 3 ساله بود مرتبا جیغ می کشید و همه به او تذکر می دادند اما غافل بودند از این که سن این کودک است و او هیجانات و تخیلات و انرژی خود را از این طریق تخلیه می کرده است اما خیلی زود این عادت با بزرگ شدن وی رفع شد و به فراموشی سپرده شد. تنها اگر بدانیم که هرچیز مقطع خاصی دارد م یتوانیم با آگاهی بیشتر با آن مواجه شویم تنها نباید بگذاریم با توجه و اعمال ما این اعمال ماندگار شود. امیدوارم پر حرفی های بنده مثمر ثمر باشد. شاد و پیروز در پناه حق لواء

با تشکر از راهنمایی های شما اگر جیغ کشیدن فرزندم به خاطر همان بی توجهی که شما اشاره کردید باشد چه کنم یعنی در واقع وقتی او برای در خواسهایش جیغ می کشد من همان کاری را می کنم که شما گفتید به یاد ندارم که در خواست های او را هنگام جغ کشیدن یا گریه کردن براورده کرده باشم ولی چون او این موضوع را فهمیده دائم صدای خود را بالا و بالا تر میبرد البته من باز سعی می کنم با تغییر مکان او یابا سرگرم کردن و... حواس او را پرت کنم ولی می خواهم بدان اشتباه می کنم و یا کار دیگری می توان کرد؟

دوست عزیز البته که شما کارهای بسیار مفیدی انجام می دهید و بهترین اعمال همین پرت کردن حواس کودکان است شما این را هم باید بدانید که جیغ کشیدن مقطعی است و مماندگار نیست اگر عوامل تشویق درش دخیل نباشند و بی توجهی و مواردی که خودتان ذکر کردید بهترین حالات برخورد می تواند فعلا باشدبا توجه به اینکه قبلا هم اشاره کردم در محیط هایی که شما و همسرتان درش نیستید تذکر به افراد در مورد پذیرش و توجه به جیغ کشیدن کودک نکردن حتما بشود. لطفا من را بی اطلاع از روند رفتاری کودک عزیزتان نگذارید. با سپاس لواء

كاربر گرامي مبين عزيز از توجهي كه به مسايل تربيتي فرزندتان داريد بسيار خوشحال هستيم و مفتخريم اگر بتوانيم كمكي هر چند ناچيز در اين مسير به شما بكنيم . اصولا در مراحل مختلف رشد ،آدمي از تولد تا دوران بلوغ ،دچار تحولات و نوسانات زيادي در رفتار و نگرشها مي شود .يكي از رفتارهاي كودكان كه در مراحل رشد و تحول ،بايد از نظر تربيتي مورد توجه قرار گيرد ، تشخص طلبي كودك و اعلان استقلال است كه اين نوع رفتار حدود سه سالگي تقريبا در همه كودكان صراحت پيدا مي كندو نخستين نشانه اين نوع رفتار مخالفت است. كودكي كه تا ديروز آرام و مطيع بود اينك به كودكي لجوج مبدل مي شود كه مرتب بد اخلاقي مي كند و هر نوع كمكي را لجوجانه رد مي كند و اصرار بر آزادي عمل داردو اگر بزرگسالان اجازه تجربه كردن و فعاليت ها را به كودك ندهند و يا يا با مداخله بيش از اندازه بزرگترها روبرو شود ،عدم رضايت خود را به روشهاي مختلف نشان مي دهد و براي به كرسي نشاندن خواسته خود از شيوه هاي مختلفي استفاده مي كند . يكي از اين شيوه ها جيغ زدن است . · پس اولين توصيه عمومي كه در اين سن به والدين داريم اين است كه به نسبتي كه علايم استقلال و اتكاء به خود در كودك ،ظاهر مي شود والدين بايد به كودك اجازه دهند برخي كارها را خودش مستقلا انجام دهد . زيرا درگير شدن كودك با موقعيت هاي ساده زندگي موجب رشد اعتماد به نفس در كودك خواهد شد دخالت ها و حمايت هاي والدين و ساير بزرگسالان در انجام اموري كه كودك خود مي خواهد آن را انجام دهد، موجب واكنش هاي او مي شود كه ممكن است كودك عدم رضايت خود را به صورت جيغ زدن نشان دهد .البته مطمئنا كودك در انجام بسياري از كارها ،كند و بعضا ناشي است و ممكن است درست انجام ندهد حتي خرابكاري نمايد اما والدين بايد در مقابل اين رفتارهاي ناشيانه كودك، صبور باشند و در صورتي كه خطري جدي كودك را تهديد نمي كند، اجازه تجربه و خطا را به كودك بدهند زيرا در كنار اين اشتباهات، كودك توانايي و مهارت هاي بسياري را نيز كسب مي كند. · جيغ زدن يكي از شيوه هايي است كه كودكان براي ابراز ناخرسندي خود و يا بيان خواسته هاي خود ، بر مي گزيند .جيغ زدن براي رسيدن به خواسته، رفتاري آموخته شده است . شايد بزرگسالاني در اطراف او هستند كه اغلب با صداي بلند صحبت مي كنند يا فرياد مي كشند ؟ آيا خودتان براي جلب توجه فرزندتان ،صدايتان را بالا مي بريد؟ آيا اعضاء خانواده از اتاقهاي ديگر با صداي بلند همديگر را صدا مي زنند؟ بررسي در اين مورد داشته باشيد واگر چنين است قانوني خانوادگي وضع كنيد كه هيچكس در خانه فرياد نزند. اصولا والدين براي فرزندان خود الگو هستند. گفتگوي آرام و استفاده از كلمات و جملات زيبا هنگام خطاب كردن چه در روابط فيمابين زوجين و يا در ارتباط با كودك، مي تواند آموزشي غير مستقيم در اين زمينه باشد كودكان زيبايي ها را دوست دارند و به سرعت جذب آن مي شوند. · گاه ممكن است در حيني كه كودك جيغ مي كشد براي اينكه صداي شما را بشنود ،واكنش سريع شما اين باشد كه بلند تر از او فرياد بزنيد . هيچگاه فرياد نزنيد "آرام باش" " در اين خانه نبايد كسي داد بزند" !! بلكه آنچه از بچه مي خواهيد با صداي آرام بگوييد و براي اينكه صدايتان را بشنود ،از فاصله دور حرف نزنيد بلكه به او نزديك شويد ، شانه هايش را بگيريد ،در چشمهايش نگاه كنيد و روشن و آرام با او صحبت كنيد. · به جاي گفتن "داد نزن" كودك را به آرام صحبت كردن دعوت كنيد و به وضوح بگوييد كه چه مي خواهيد مثلا (لطفا با صداي آرام صحبت كن) · آرام صحبت كردن را به او آموزش دهيد. · در مواقعي كه آرام صحبت مي كند .و بدون جيغ زدن خواسته خود را بيان مي كند، حتما تشويق كنيدو ابراز خرسندي نماييد از اينكه آرام تقاضاي خود را بيان كرده . حتي اگر امكان داشته باشد براي آموزش او به آرام صحبت كردن ،با تقاضاي او موافقت كنيد و البته به او بگوييد "چون بدون جيغ زدن خواسته خودش را بيان كرده شما هم اجابت مي كنيد" · براي جيغ زدن براي بيان خواسته ، قوانيني را وضع كنيد .در يك موقعيت مناسب كه آرامش حاكم است قانون را با كودكتان در ميان بگذاريد علت آن را هم بگوييد و مجازات انجام عمل را هم متناسب سن و خصوصيات كودك تعيين و به اطلاع او برسانيد . از كودك بخواهيد قانون و عواقب آن را يك بار براي شما بازگو كند تا مطمئن شويد درست فهميده و در آينده هر بار در صورت بروز رفتار به مرحله اجرا گذاريد. (در صورتي كه مجازات انجام عمل جيغ زدن او، بي توجهي شما نسبت به اوست ، حتما اين را به اطلاع كودكتان برسانيد زيرا ممكن است بي توجهي شما اين تصور را در كودك ايجاد كند كه شايد او به اندازه كافي بلند نگفته و شما صداي او را نمي شنويد ،پس با قدرت و شدت بيشتري ممكن است جيغ بكشد.!! ) در انتها بايد به يك نكته توجه داشت و اينكه موفقيت در هر روشي مستلزم اعتماد به نفس و اجراء محكم و با قاطعيت روشها ، و همراه محبت ،توسط والدين است . كودكان به خوبي هر نوع شك و دودلي را در اجراء روشها احساس مي كنند و اين منجر به شكست روشهاي والدين خواهد شد. با آرزوي توفيق براي شما در حل اين مشكل مشاور سايت

بسیار موضوع جالبی بود و هم خواننده عزیز لواء و هم مشاور سایت راهنمائی های مفیدی را ارائه دادند . بسیار ممنونیم خیلی قابل استفاده بود.

با تشکر از راهنمایی های شما اگر کودک دو ساله ای در خواب شب با گریه بیدار شود و گریه او منتج به جیغ های بلند گردد که تا یک ساعت ادامه پیدا کند علت چیست این کودک پس از اینکه با گریه بیدار می شود و جیغ می کشد در خانه شروع به دویدن می کند بالا و پایین می پردو کارهای غیر معمول را از مادرش درخواست می کند مثلا آب سرد کن یخچال را باز کن تاآب به کف آشپز خانه بریزد یا عروسک بزرگ من را با خودم بغل کن دور خانه بچرخان موضوع نگران کننده طرز جیغ زدن اوست که گاهی صورتش سیاه می شود و اینکه گاهی اوقات اعلام هم میکند که می خواهم جیغ بزنم البته در طول روز و موقع بیداری هم گاهی اوقات بدون دلیل جیغ می کشدلطفا مرا راهنمایی کنید

دوست گرامي نيكان عزيز از توضيحاتي كه در مورد كودك دلبندتان داديد به نظر مي آيد كودك شما دچار كابوسهاي شبانه مي شود و رفتارهاي او نيز ناشي از اين امر است . اغلب كودكان از دو سالگي در گير كابوسهاي شبانه هستند . 3 تا شش سالگي اوج كابوسهاي شبانه است . كابوسها حالتهايي هستند كه برخلاف وحشت شبانه كه فقط براي كودك مشكل ساز است ،براي والدين هم مشكلاتي را ايجاد مي كند . نظير آنچه كه نوشتيد اين كابوسها ناشي از نگراني هاي كودكان بوده و رفتارهاي كه نمونه آن را ذكر كرديد ، واكنشي است نسبت به رويا هاي ترسناكي كه در خواب ديده اند و گاه ادامه آن رويا را بعد از پريدن از خواب در بيداري دنبال مي كنند . كودكان از نظر ديدن كابوس فرق دارند برخي هر شب كابوس مي بينند و برخي در سال فقط چند بار دچار كابوس مي شوند . معمولا در كابوس، شخص يا حيوان ترسناكي وجود دارد يا كودك توسط حيوان يا هيولا يا شخصي ترسناك دنبال مي شود . پريدن كودك از خواب ،جيغ هاي او و گريه هاي شديد او ناشي از اين ترس است حتي رفتارهاي عجيب او بعد از بيداري ناشي از اين امر مي تواند باشد مثلا ممكن است آن هيولا در كابوس او از داخل آب سرد كن بيرون آمده و يا شايد به داخل آب سرد كن فرار كرده و او با اين كار مي خواهد مطمئن شود هيولا از آنجا رفته و يا در فكرش تصور مي كند با خروج آب از آب سرد كن هيولا شسته مي شود و نابود مي شود و توي چاه هرزآب مي رودو .... و يا وقتي از شما مي خواهد با عروسكش بغلش كنيد و دور خانه بگردانيد احتمالا مي خواهد در حالي كه در بغل شما است يعني در يك جاي امن ،از نبودن هيولا در خانه مطمئن بشود و چيز هايي نظير اين كه معمولا ناشي و نتيجه همان كابوسي است كه كودك ديده بطور كل روانشناسان ديدن كابوس كودكانه را جاي نگراني نمي دانند زيرا كودكي سني است كه مغز به بي نظمي و به هم ريختگي دچار مي شودو در نتيجه مرتب كابوس مي بيند علل كابوسها در كودكان مي تواند هيجانهاي بيش از حد ،ديدن برنامه هاي تلويزيوني با موضوعات خشونت آميز يا ترسناك ،صحنه هايي از خون و مرده كه حتي گاه در اخبار به نمايش در مي آيد،خواندن يا شنيدن مطالب و داستانهاي ترسناك كه در هنگام گفتگوي كودكان از طريق ساير كودكان رد و بدل مي شود و يا وقايعي كه اطرافيان و بزرگسالان تعريف مي كنند و در ذهن كوچك كودك جاي مي گيرد ، وقوع اتفاقات ناخوشايند و نيز داشتن قوه تخيل ، همچنين وجود برخي نگراني ها مثلا تولد يك نوزاد جديد يا رفتن به يك مكان جديد مثلا مهد كودك و نيز بيماري ها و تب غيره مي تواند عامل ديدن اين كابوسها باشد در چنين كودكاني توصيه اين است كه قبل از خواب بايد در شرايط آرام و دور از هيجان و اضطراب باشند .فعاليت بدني زياد نداشته باشند ديدن فيلم هاي ترسناك حتي فيلم ها و كارتونهايي با بازيگران هيولا گونه و خواندن كتابهاي ترسناك قطع شود . صحبت در مورد يك واقعه كه براي ما بزرگسالان معمولي است مثل آدم ربايي ،زلزله و غيره مي تواند در ذهن كودك و با قوه تخيل او به وقايع ترسناكي مبدل شود . وقتي كودك شبها دچار كابوس مي شود و بيدار مي شود وفرياد مي كشد و گريه مي كند بايد او را آرام كنيد و نسبت به وجود امنيت، او را مطمئن كنيد بايد او را در آغوش بگيريد و نوازش كنيد و آرام آرام در گوش او لالايي يا شعري آرام يا مناجاتي آرام بخوانيد چرا كه طنين صداي مادر آرام بخش است يك ليوان آب و يا شير به او بدهيد و او را متوجه كنيد كه خواب ديده. طفل را در جايي دور از بلندي يا اشياء خطر ناك وجود داشته باشد،بخوابانيد تا هنگام بلند شدن و انجام بعضي حركات در حالت نيمه خواب و بيداري به خود صدمه نزند. به هنگام جيغ زدنهاي او عصباني نشويد و از رفتن نزد او خودداري نكنيد چون او را عصبي مي كند و اضطرابش را بيشتر مي كند. اگر در اطاق خودش مي خوابد نزد او برويد و تا آرام شدنش و به خواب رفتنش آنجا بمانيد در مورد عامل كابوس فكر كنيد و سعي در پيدا كردن عامل و حذف آن كنيد روز بعد سعي كنيد از او بخواهيد خوابش را تعريف كند و با محبت به او بگوييد آنها خواب هستند و مهم نيستندو وجود خارجي ندارند ايجاد آرامش روحي قبل از خواب ،براي كودك خيلي مهم است . توجه عاطفي بيشتر به كودك و عشق عميق والدين و صرف وقت بيشتر براي بازي در طول روز و همچنين گذاشتن آهنگهاي آرامش بخش هنگام خواب مي تواند در رفع اين مشكل مفيد باشد . همانطور كه عرض شد اصولا كابوس در اين سن جاي نگراني ندارد مگر اينكه همراه با كارهايي باشد كه به كودك صدمه بزند مثلا راه برود و ممكن باشد از جايي بيافتد و صدمه ببيند يا كابوسهايي كه تعريف مي كند ، بطور مكرر تكرار مي شود آنگاه بايد تحت نظر پزشك ارزيابي و تحت درمان قرار گيرد كه مراجعه به روانشناس متخصص و انجام تستهاي مربوط به اين سن همچنين مراجعه به متخصص اطفال جهت آزمايشات كلي براي معاينه سلامت جسماني كودك براي رفع مشكل توصيه مي شود. اميدواريم با صبوري و محبت و رفتارهايي كه آرامش و امنيت را در كودكتان تقويت مي كند موفق به رفع اين مشكل شويد . مشاور سايت