مدرسه‌ي عشق

در مجالي كه برايم باقيست             

باز همراه شما مدرسه‌اي مي‌سازم

كه در آن همواره اول صبح به زباني ساده            

مهر تدريس كنند

و بگويند خدا           

خالق زيبايي             

و سراينده عشق                 

آفريننده‌ي ماست                

مهرباني است كه ما را به

 نكويي ،دانايي ،زيبايي

 و به خود مي‌خواند

جنتي دارد نزديك، زيبا و بزرگ                          

دوزخي دارد به گمانم، كوچك و بعيد

در پي سودا نيست              

كه ببخشد ما را                           

و بفهماندمان

ترس ما بيرون از دايره‌ي رحمت اوست                

در مجالي كه برايم باقيست

باز همراه شما مدرسه‌اي مي‌سازم

كه خرد را با عشق

علم را با احساس

و رياضي را با شعر

دين را با عرفان

همه را با تشويق تدريس كنند

لاي انگشت كسي

قلمي نگذارند

و نخوانند كسي را حيوان

و نگويند كسي را كودن

و آموزگار هر روز

روح را حاضر و غايب بكند

و به جز ايمانش

هيچ‌كس چيزي را حفظ نبايد بكند

مغزها پر نشود چون انبار

قلب خالي نشود از احساس

درس‌هايي بدهند

كه به جاي مغز، دل‌ها را تسخير كند

از كتاب تاريخ

جنگ را بردارند

در كلاس انشاء

هر كسي حرف دلش را بزند

غيرممكن را از خاطره‌ها محو كنند

تا كسي بعد از اين

باز همواره نگويد: هرگز

و به آساني هم‌رنگ جماعت نشود.

زنگ نقاشي تكرار شود

رنگ را در پاييز تعليم دهند

قطره را در باران

موج را در ساحل

زندگي را در رفتن و برگشتن از قله‌ي كوه

و عبادت را در خدمت خلق

كار در كندو

و طبيعت را در جنگل سبز

مشق شب اين باشد

كه شبي چندين بار

همه تكرار كنيم:

عدل  آزادي قانون شادي

امتحاني باشد

كه بسنجد ما را

تا بفهمد ما را

عاشق و آگه و آدم شده‌ايم

در مجالي كه برايم باقيست

باز همرا ه شما مدرسه‌اي مي‌سازم

كه در آن آخر وقت

به زباني ساده

شعر تدريس كنند

و بگويند فردا صبح

خالق عشق نگه‌دار شما