روزي توي يک مرداب قشنگ چند تا ماهي کوچولو در کنار هم زندگي مي کردند. هر روز صبح که از خواب بيدار مي شدند با هم بازي مي کردند تا شب که آنقدر خسته مي شدند و نمي دانستند که کجا خوابشان مي برد. بين اين ماهي ها يک ماهي کوچولويي بود که خيلي با بقيه تفاوت داشت و هميشه بهانه گيري مي کرد و با بقيه قهر بود. يک روزي از اين روزها بچه ماهي ها تصميم گرفتند که ماهي کوچولو را به بازي راه ندهند تا شايد درس خوبي برايش شود.

در آن روز قبل از اين که ماهي کوچولو بهانه گيري کند، دوستانش بهانه گرفتند و با او قهر کردند. ماهي کوچولو هم سرش را پايين انداخت و از بازي بيرون رفت. مدتي در گوشه اي نشست و به دوستانش نگاه کرد ولي خيلي زود حوصله اش سر رفت و به سمت ساحل حرکت کرد.

نزديک ساحل که شد قورباغه اي را ديد که روي يک بلندي نشسته و گريه مي کرد. از قورباغه پرسيد: چرا گريه مي کني؟ چرا تنهايي؟ تو را هم دوستانت توي بازي راه ندادند؟

قورباغه گفت: من از بلندي مي ترسم. همه پريدند توي آب ولي من نتوانستم. بنابراين آنها همه رفتند و من را تنها گذاشتند.

ماهي کوچولو فکري کرد و گفت: خب قورباغه عزيز، من کمکت مي کنم تا بيايي توي آب. ولي به اين شرط که من و تو دوستان خوبي براي همديگر باشيم.

قورباغه گفت: باشه... ولي تو چطوري مي خواهي به من کمک کني؟

ماهي کوچولو رفت و از لاک پشت پير خواهش کرد که به لب مرداب و زير بلندي برود تا قورباغه پشت او سوار شود و به داخل آب بيايد. لاک پشت هم اين کار را کرد و قورباغه داخل آب پريد. هر دو از لاک پشت تشکر کردند و به وسط مرداب رفتند و مدتي با هم شنا و بازي کردند.

قورباغه يک دفعه دوستانش را ديد و آنقدر خوشحال شد که به کل ماهي کوچولو که کمکش کرده بود به داخل آب بيايد را فراموش کرد و به سمت قورباغه هاي ديگر دويد و رفت.

ماهي کوچولو در آن روز سراغ هر جانوري رفت، آن جانور بعد از مدتي او را رها کرد و به سراغ دوستان خودش رفت.

ماهي کوچولو تنها شده بود و در گوشه اي نشسته بود و به اطرافش نگاه مي کرد.

در اين هنگام چند تا اسب آبي را ديد که با همديگر شاد و خوشحال بازي مي کردند و به ياد دوستانش افتاد و با خودش گفت: مثل اين که هر کسي بايد با همجنس خودش دوست باشد. منم بايد بروم پيش دوستانم و قدر آنها را بدانم تا هيچ وقت تنها نباشم.