وقتي حضرت رسول در عربستان ظهور فرمود،‌ اعراب عادت به نوشيدن شرابي داشتند كه از خرما تهيه مي‌شد و خيلي مست كننده است؛ من اين شراب را مي‌شناسم،‌ چون شانزده سال در عربستان بودم. وقتي تمام پيروان آن حضرت به آن عادت داشتند،‌ اقدام ايشان در اين مورد چه تفاوتي داشت؟ ايشان در ابتدا آنها را از نوشيدن آن نهي نكردند. ايشان فرمودند درست نيست كسي كه مست است نماز بخواند. ملاحظه مي‌كنيد اوّل اينگونه امر فرمودند. لطفاً اين را به خاطر بسپاريد.
اگر مسيحيان قرآن را مورد انتقاد قرار دهند و بگويند نكات بحث برانگيز در آن است،‌ اين يكي از آن موارد است و حكمت آن را براي شما توضيح مي‌دهم.
حضرت محمّد ابتدا فرمودند،‌ "وقتي كه مست هستيد نماز نخوانيد."1 همه در اين مورد توافق كردند. وقتي كه ايشان همه را در اين مورد تربيت كردند،‌ نماز را پنج مرتبه در روز قرار دادند. ملاحظه مي‌‌کنيد،‌ يعني صبح،‌ ظهر،‌ بعدازظهر،‌ مغرب و عشاء. در اين صورت اگر او شروع به نوشيدن شراب بكند ظهر نمي‌تواند نماز بگزارد. اگر ظهر بنوشد براي نماز بعدازظهر آمادگي ندارد.
به اين ترتيب بود كه بعد ازمدّتي آنها به طور كامل نوشيدن شراب را كنار گذاشتند،‌ وقتي ايشان دريافتند كه جميع مؤمنين،‌ آنها كه مؤمنين حقيقي بودند،‌ شراب نوشيدن را كنار گذاشتند،‌ اين آيه را در قرآن نازل كردند،‌ "اين عمل شيطاني است،‌ اين كار ابليس است و مؤمنين نبايد به اين كار مبادرت نمايند. مطلقاً حرام است."2 تربيت تدريجي نفوس را ملاحظه مي‌فرماييد. همين اصل را حضرت باب و حضرت بهاءالله و جميع انبياء الهي به كار بستند.
1- اشاره به این آیه است: "لاتقربوا الصلوة و انتم سكاري" (سوره النساء, آيه 46)

2- به نظر مي رسد اشارة جناب فيضي به آيه زير است: (انّما الخمر و الميسر و الانصاب و الازلام رجس من عمل الشيطان." (مائده، آيه 90) و در آيه بعد مقصود شيطان را ايجاد عداوت و بغضا در ميان امت ذكر مي فرمايند. در آیۀ دیگر آمده است: "يسئلونك عن الخمر و الميسر قل فيهما اثمُ كبير و منافع للنّاس و اثمها اكبر من نفعهما" (بقره، آيه 216)