او بنا نبود بداند که مرز چیست. او نباید می شنید که جنگ است. قرار نبود که خانه اش نابود شود. پدرش تفنگ در دست بگیرد و پدرهای دیگر را نشانه رود. او نباید دشمنی را می دید. نباید خشونت را می شناخت، نباید می گذاشتیم ، نباید بزرگ می شدیم.
چرا بزرگ شدیم؟ قرارمان چه بود؟ چطور می خواستیم از وجودمان چیزی به جهان بیافزاییم؟ برای تغییر جهان چه آرمانی داشتیم؟ معلم شویم یا پزشک؟ مخترع یا خبرنگار؟ همینها بود نه؟. حالا که معلم هستیم و پزشک و مخترع و خبرنگار. چه کرده ایم؟ معلم شدیم که به کودکان دروغ بیاموزیم؟ پزشک شدیم که درجبهه های جنگ دست وپا قطع کنیم؟ مخترع شدیم که سلاح مرگبار بسازیم ؟ یا خبرنگار شدیم تا قلم بفروشیم؟
چرا بزرگ شدیم؟ که به کودکان جهان گرسنگی وجنگ و بیزاری و نفرت ونا امنی دهیم؟ و بعد وقتی به یکی از آنها رسیدیم ، چهره ی مهربانی به خود بگیریم و با لحنی دلفریب از او بپرسیم : « کوچولو، وقتی بزرگ شدی می خواهی چه کاره بشوی؟ » و انتظار داریم چه کاره بشود؟
تلویزیون صحنه های دلخراش جنگهای غزه را نشان می داد. فردای آن روز سر کلاس از بچه هایی که این صحنه ها را دیده بودند پرسیدم:» اگر همه سلاحهای دنیا دردستتان بود آنها را چه می کردید؟» یکی از آنها گفت:«همه را میدادم به مردم غزه که بروند مردم اسرائیل را بکشند.» پرسیدم: « حتی بچه ها را؟ » گفت: « همه را » ....
انتظار داریم چه کاره بشود؟ او را از دنیایش بیرون کشیدیم، زشتیها را نشانش دادیم بدون آنکه بگوییم زیبائیهایی هم هست. صبرنکنیم تا آنها بزرگ شوند و کاره ای شوند. دست به کار شویم و اولین قدمها را برای اصلاح عالم برداریم.

نویسنده: سپیده