آینده / جان ادینگتون سایموندز (John Addington Symonds) / ترجمه ابوالقاسم فیضی

این امور اجرا خواهد شد؛ نژادی عالی‌تر در سراسر زمین ظاهر می‌گردد که روح هر یک مشعل آزادی است. در چشمان هر فردی از افراد نوع انسان، نور علم و دانش می‌درخشد؛ مردمان آن روز نجیب و شجاع خواهند بود و قوای خود را برای ریختن خون بیچارگان به کار نخواهند برد؛ بلکه آنچه دارند برای تسلّط بر اهواء انسانی و عوامل طبیعت صرف خواهند کرد.  ملّت‌ها از سرزمین‌های دور با یکدیگر بدون اسلحه روبرو شده رفیق و آزاد و مؤانس می‌گردند. در هر قلبی و روحی قوّۀ برادری و مساوات به حرکت خواهد آمد.  انسان‌ها یکدیگر را با قلوبی صاف و ساده و مملو از سرور دوست خواهند داشت. با فریادهای شوق و آواز رسا در محضر خدا سرودهای آسمانی خواهند نواخت.  صنایع جدیده چون گل‌های تازه در بوستان علم و معرفت انسانی شکفته خواهد شد و هنرهای آدمی در قالب‌هایی بهتر و زیباتر ظهور و بروز خواهند یافت. موسیقی تواناتری آسمان‌ها را به اهتزاز می‌آورد و زندگانی هر فردی سرودی پر از نشاط و سرور می‌گردد و روی زمین بهشت برین خواهد شد. با آن که در آن روز عظیم رنج‌ها و آزارها از بین نمی‌رود، ولی گناه و شرم نیز مقدّرات بشر را تیره و تار نخواهد ساخت.  زیرا انسان در آن هنگام با خدای خود یگانه خواهد شد.

(زمانه، طبع 1342 شمسی، ص14 / جان ادینگتون سایموندز، شاعر و منتقد ادبی انگلیسی، متولّد 5 اکتبر 1840 – متوفّی در 19 آوریل 1893)