مازوخیست نیستیم! خودآزار نیستیم! اگر چه تأثیرات عمیق رنج و معنای آن در زندگی را منکر نیستیم، اساس اعتقاداتمان فلسفۀ رنج نیست! به دنبال شادی حقیقی همگانیم. اگر رنجی را در راه عشق به عقایدمان به دل و جان می پذیریم، برای ایجاد شادی جهانیان و همنوعان است. با این حال از نام و ننگ بیزاریم و برای این تحمل اجر و پاداشی نخواهیم. به عشق محبوب معنوی مان و به عشق بشریت هر بلائی را موهبتی دانیم، و می دانیم که جهانیان ارزشش را می دانند. قلوبمان برای قلوب دردکشیدۀ مردم جهان می تپد. دلمان می خواهد تمام هستیمان را بدهیم تا جهان از جنگ برهد و به صلح و عدالت برسد.

راه و رسممان در دستیابی به صلح و وحدت قهرآمیز نیست؛ زیرا با قهر نمی توان عشق و محبّت آفرید! ١٧٠ سال به جرم بهائی بودن، از بعضی بی مهری دیدیم، ولی امیدوار بودیم ما را درک کنند. اینک گویی داریم به آرزوی خود می رسیم. بعضی دارند ما را درک می کنند. دارند می فهمند که روش محبّت آمیز ما در دستیابی به صلح و محبّت و ایجاد عدالت و وحدت، از روی بینشی عمیق و معنوی و استقامتی سازنده و فعال بوده است؛ و نه از روی بی عاری و عافیت طلبی و ضعف و انفعال؛ مدارایمان با بی مایگان، سازگاری بوده است و نه سازشکاری!

دست همۀ آنانی را که برای انسانیّت انسان و رسیدن به شادی ایشان می کوشند، می فشاریم و مایلیم صف در صف در کنار هم، بیچارگان روزگار و ستمدیدگان دل فگار را غمگسار باشیم و دست نوازش بر سر و روی کودکان و نوجوانان و جوانان و پیران دردمند بکشیم و لذت انسان بودن بریم.

می دانیم که برای رسیدن به این هدف والا راه طولانی در پیش است، امّا چنان به قدرت شرافت انسان و به موهبت حضرت یزدان معتقدیم که یقین داریم با کمک هم به آن می رسیم. می دانیم مسیر پر از خطرات و بلایا است، ولی همه را به جان خریداریم. در این راه، غم و غصه را به فرمودۀ محبوبمان، به سرور می چشیم، زیرا هرچه شیارغم عمیق تر، حاصل هم بیش تر.

ما راهیان یک جهان صلح و صفاییم.

فدای روی و خویتان، حامد صبوری

١٩/٣/١٣٩٣