" ....ﺳﺎﻟﯿﺎﻧﻪ ﺳﺎل ﺑﭽﻪ ﻫﺎی من ﭼﯿﺰﯼ ﺟﺰ "ﺁﻓﺮﯾﻦ ﭘﺴﺮﺧﻮﺏ " ﯾﺎ " ﺍی پسربد" ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﯿﺪﻧﺪ،این ﻫﻤﺎﻥ ﻃﺮﯾﻘﯽ ﺑﻮﺩﮐﻪ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﺎﻣﺎﺳﺨﻦ میگفت ﺗﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ یکﺭﻭﺯ ﺑﺎپسرپنج ﺳﺎﻟﻪ ﺍم،ﺑﺮﺍی ﺧﺮﯾﺪ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ. 
ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺁﻣﺎﺩﻩ می ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﮕﻮﯾﻢ :"ﺍﻣﺮﻭﺯﺧﯿﻠﯽ ﭘﺴﺮﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮﺩی" ﺑﻌﺪﺑﺎﺧﻮﺩﮔﻔﺘﻢ:"ﭼﻄﻮﺭﻩ ﺭﻭش ﺟﺪﯾﺪ ﺭﺍﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﮐﻨﻢ.ﻭﺍﻗﻌﺎﻫﺮﭼﻪ ﺩﯾﺪﻡو ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﺮﺍی ﺍﻭﺗﻮﺻﯿﻒ می کنم ."ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﺑﻪ ﺍﻭﮔﻔﺘﻢ:"ﮐﺮﯾﺲ ،ﺍﺯﺍﯾﻨﮑﻪ ﺩﺭﺳﻮﭘﺮﻣﺎﺭﮐﺖ ﺑﻪ من کمک ﮐﺮﺩی ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ.
ﺁن ﻃﻮﺭﮐﻪ ﺑﻄﺮﯼ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﻮﯼ ﺳﺒﺪ ﺧﺮﯾﺪ ﻣﺮتب ﭼﯿﺪﯼ ،ﺧﺮﯾﺪ ﮐﺮﺩن ﺭﺍبرایم ﺧﯿﻠﯽ ﺁﺳﺎﻧﺘﺮﮐﺮﺩ،ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ ﯾک ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺟﺎی ﺍﺿﺎﻓﯽ ﺩﺍخل ﺳﺒﺪ ﺧﺮﯾﺪ پیداکردم."
ﺍﺯﺁﻥ ﺭﻭﺯﺑﻪ ﺑﻌﺪ،ﺍﻭ نه ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺮﯾﺪﻫﺎﯼ ﻣﺮﺍ ﺩﺭﻭﻥ ﺳﺒﺪ ﻣﺮﺗﺒﻂ می ﮐﻨﺪ ،ﺑﻠﮑﻪ ﺍﺑﺰﺍﺭ ﮐﺎﺭﭘﺪﺭﺵ رادرون ﻗﻔﺴﻪ ﻭﻫﻤﯿﻨﻄﻮﺭﺻﻨﺪﻭﻕ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺮﺍﻫﻢ ﻣﺮتب ﮐﺮﺩﻩ ﻭﺣﺎﻻ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻗﻔﺴﻪ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺑﺎﺯی ﻫﺎی ﺧﻮﺩﺵ ﺷﺪﻩ ﺍﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻌﻨﻮﺍﻥ یک " ﭘﺴﺮﺧﻮﺏ "ﯾﺎ " ﭘﺴﺮﺑﺪ " ﻓﮑﺮﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ.
ﺍﻭﺩﺭﻣﻮﺭﺩﺧﻮﺩش ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻫﺮﻭﻗﺖ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﮐﺮﺩمی ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎﺭﺍﻣﺮﺗﺐ ﮐﻨﺪﻓﮑﺮ می ﮐﻨﺪ.
ﺑﺮﺍی من،ﺍین ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺍست.

**ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺯ ﮐﺘﺎﺏ ﮐﻮﺩک 
خانواده انسان**