يكي از باورهاي فرهنگي غلط ما، اين است كه فكر مي‌كنيم بايد كودك را همه جا ببريم تا عادت كند. در حالي كه برخي مكان‌ها، مراسم و مجالس مناسب بچه‌ها نيست. كودكان نوپا به دليل سن پايين و كنجكاوي‌‌اي كه مقتضاي سنشان است، دوست دارند به هر چه در اطرافشان مي‌بينند، دست بزنند و آن را كشف كنند. حس كنجكاوي آنها را به انجام رفتارهايي ترغيب مي‌كند كه از نظر ما نامطلوب است. والديني كه فرزند نوپا دارند، نبايد فرزندانشان را به مهماني‌هايي كه مناسب كودكان نوپا نيست، ببرند. كودكان در خانه و در اتاق خود آرامش بيشتري دارند و بهتر است آنها را به شخص مطمئني سپرد. براي گسترش تعاملات اجتماعي كودك، مي‌توان او را در مهدكودك ثبت‌نام كرد و به مكان‌هاي مخصوص و مناسب برد.

اگر والدين مجبور شدند كودك را همراه خود ببرند، بايد وسايل سرگرمي او را نيز ببرند و در مهماني زماني را به کودک اختصاص دهند و او را با اسباب‌بازي‌هايش سرگرم كنند. بايد مراقب كودك بود و رهاكردن او درست نيست. پرت كردن حواس كودك هم مي‌تواند موثر باشد تا كاري كه خطرناك است، انجام ندهد.

گاهي رفتارهايي با كودک مي‌شود كه به نوعي كودك‌آزاري است. واداركردن كودك به اينكه در جمع كاري را انجام دهد كه به نظر عده‌اي جالب است، او را تحت‌فشار روحي قرار مي‌دهد اما اين كار در واقع نوعي كودك‌آزاري است. متأسفانه گاهي والدين يا نزديکان، سربه‌سر كودك نوپا مي‌گذارند و وقتي كودك عصباني مي‌شود و عكس‌العمل شديد نشان مي‌دهد (مثلا داد مي‌زند يا گريه مي‌كند) به او مي‌خندند و اين باعث تفريح و اسباب شادي بزرگ‌تر مي‌شود! حتي گاهي بزرگ‌ترها حرف‌هاي بد ياد كودك مي‌دهند در حالي كه كودك اصلا معني آنها را نمي‌داند، از او مي‌خواهند لغات را در جمع تكرار كند و به او مي‌خندند. از نظر روان‌شناختي تمام اين رفتارها كودك‌آزاري محسوب مي‌شود.

گاهي والدين يا نزديكان، اين كودكان را با ساير كودكان حاضر در مجلس مقايسه مي‌كنند و نتيجه بسياري از اين مقايسه‌ها، افسردگي و اضطراب مادر است. به هر حال هميشه كودكاني وجود دارند كه در مقايسه با كودك ما ويژگي‌هاي ظاهري و رفتاري‌شان مطلوب‌تر است