.

میگویند امروز - روز جوان است . شانزده دی...

من که هستم ؟ چند روزی است که درگیراین سوال ام . خواستم صحبتی کنم با دوستانم ، با آنان که ندانسته زجر کشیدند ، با آن لشگر عظیم که جهانی در پیشش ب

زانو در آمده . آن یکه سواران سمند حقیقت . آن پر بستگانی که بهاالله پرواز آموختشان و پرو بالشان را گشاد . مخاطب من آنان که سینه چاکِ چاکرانِ آن امر

اعظیم اند .

میدانی یکی از وظایف من به عنوان شخص جوان بهایی چیست ؟ این که تاریخ را خوب بدانم و اما نسل ما ، نسل تاریخ ساز هست و تاریخ چقدر در خودش جوان

دارد . در درون هر کدام از ما یک انیس وجود دارد . یک شوقی افندی . یک علی ابن ابیطالب . یک مادرترزا و البته یک استالین جوان .

فکر می کنم دیگر وقت آن دمیده که هر کدام از ما شخص خودش را انتخاب کند . یک نفر برای یک عمر . می توانیم راه سازندگی و آبادگی و آزادگی را انتخاب کنیم

و چون حلاج در راهش جان بدهیم و می توانیم هیتلر درونمان را شعله ور سازیم و همه اقیلم را بسوزیم. و می توانیم مثل هزاران شخص دیگر بی تفاوت و ساکن

باشیم و در آب خودمان بگندیم تا آنکه در لجن زندگی خفه شویم و بمیریم .

لیاقت جوان بهایی ، همان که نامیِ چون طاهره آفتاب فروزان اش هست و ملا حسینی شمشیر به دست خشم آهنین او ، همان که مسیحی معروف و مشعوف که

تاج پادشاهی عالم به سر دارد رهرو آن است -  این است که خاموش و ساکن نباشد . آن است که در روی نوار خیس تاریخ به لعن از او یاد نکنند . لیاقت ما ، ما

جوانان این است که فرهاد وار تیشه به دست گیریم و خرافات را زائل کنیم  و لیلی صفت گل عشق بکاریم و چون گالیله شیفته علم باشیم .  

من که هستم ؟

ما آنیم که باید انسانیت از ما ترشح شود  آن بزرگ مرد آزادی ، شاملو را می گویم ، می گفت : انسان دشواری وظیفه است . ما آنیم که شمع آجین شد و لب به

فریاد نگشود و آن رستم علی هستیم که در واقعه زنجان  چون رزم جامه بر انداختند زینب بود و مردانه صفت بر زن بودنش ایستاد و نعره زد . قدرت مکنونی که در

من و تو هست آسمان را شکاف می دهد و دریا را به زیر میکشد . قدرتی که جهان را آنگونه که خویش می خواهد می سازد. میگویی نه ؟ از چاپلین بپرس که سینما را در جوانی به سخره گرفت . از گراهامبل بپرس  که آن وسیله مستطیل شکل تو را ، که خود را بدون آن ناقص و گم شده می بینی ، ساخت

.

ما همه قطره های گم شده یک بحریم که چون یکی باشیم  سیلی خروشان می شویم که هیچ سد ظلمی نمی تواند جلوی ما را بگیرد . نباید بگذاریم با کمربندی به نام

عدالت تنمان را سیاه و کبود کنند و پیش چشم همگان دوا گلی به ما بدهند . نمی توانی جلوی زدنش را بگیری ، خوب باشد نگیر ! اما مظلوم نمایی هم نکن ! بابت هر

ضربه شلاق ، یک نفر را بیشتر ندا ده و از حقیقت بگو برای هر روز حبس ترانه ای بنواز و با آهنگی بگداز تا خاور و باختر بدانند که برای چه هستی .

حسین برای چه شهید شد ؟ برای آب ؟ یا حقیقت ؟ اگر امروز ما تشنگی مان را نشان بقیه بدهیم جز ضعف و نقاهت چیزی بیشتر نداریم. امروز ما باید شهدای زنده

باشیم . اگر ماهی هستیم ، ماهی سیاه کوچولو صمد بهرنگی بشویم و اگر کوه هستیم  چه بهتر کوه طور باشیم ! کوه کرمل ... ما اگر قرار است در سمفونی مردگان

عباس معروفی بمیریم کاشکی همان آیدین باشیم . یادت هست پدرش گفت با دو دسته نمی شود بحث کرد با سواد و بی سواد چه خوب که ما با سوادش باشیم . اگر

قرار است در هفت شهر عشق عطار بگردیم بگذار سیمرغ روحت پرواز کند و هدهد را به اطراف و اکناف بفرست که عالمی را بیدار کند . ما انجمن شاعران مرده

نیستم بلکه ققنوسانی از انزوا گریخته بر فراز دریای دانش آشیان کرده و پر و بالی چون بیان و ایقان داریم که می خواهیم از مائده آسمانی ندا به اهل عالم دهیم .

از بیزار مشترک کمانه کن

  این دانشو کنار آتش ترانه کن

 دنیا منتظر ظهور من و توست 

 انسانیتو سوی روان روانه کن .

ما  فارغ از هر سازمان یا دولت یا حز بی هستیم . بگذار خدمت - فلسفه وجودیِ وجود تو بشود  . عبدالبها آن بزرگ مرد ، آن مرکز عهد و میثاق گفت : خدمت به نوع انسان آیین قدیم من.

 ما رهرو خدمت به انسان و خادمان نوع بشریم . اگر می گویی که بهایی ام پس خمیر مایه و لازمه ات پرستش نوع انسان است.

این وسط ، در این میدان ، من که هستم ؟

بگذاریم لبریز از شهوتِ وحدت عالم انسانی شویم . بیا تا با هم آن مدینه فاضله را ، آن سوسیالیسم تخیلی افلاطون را بسازیم و بشود همین عصر ذَهبی خودمان .

من و تو مسئول هستیم . سنگینی این جهان بر دوش من و توست . اگر فقیر است غنی اش کن اگر بیمار است علاجش ده چه که اگر جاهل است عالمش کن و اگر

پیر است تو برنایش باش . این هستی محتاج نفثات تو هست پس نفس ببخش و جان بده و عالم ترابی را رشک باغ بهشت کن غافلان را هشیار کن و محرومان را

مَحرَم حرم یار نما.

میم آریا