اصول انضباطي

هدف طرح فضائل اين نيست كه جايگزيني برای نظام‌هاي مؤثر انضباطي باشد. معهذا، چندين اصل مهم و اساسي وجود دارد كه هنگام استفاده از اين چارچوبِ مرجع به‌كار مي‌رود:

1- آزادي را به حس مسئوليت ارتباط دهيد

اطفال هرچه مسئوليت‌پذيري بيشتري از خود نشان دهند، آمادگي برخورداري از آزادي بيشتري را دارا هستند. هرچه قابليت اعتماد بيشتري ظاهر سازند، والدين بيشتر مي‌توانند به آن‌ها اطمينان كنند.

2- وقتي امنيت و سلامت مطرح است، انتظار اطاعت داشته باشيد.

اگر فرزند شما به طرف مسير اتومبيل درحال حركتي مي‌دود، ضرورت دارد كه به فرمان توقف والد خود پاسخ مثبت بدهد. اگر فرامين مستقيم و صريح را براي مواقع مهم نگهداريد، آن‌ها تأثير و نفوذ خود را حفظ مي‌كنند. اگر پدر و مادري به‌طور مداوم بر سر كودك فرياد بزند، خطرناك‌ترين جنبة آن اين است كه هنگام ضرورت، فرزند به اين فرياد وقعي نخواهد گذاشت. اگر قدرت، بيش از حد و بلاجهت و بي‌مورد مورد استفاده قرارگيرد، فرزندان نسبت به آن بي‌تفاوت و بي‌اعتناء خواهند شد. فرمان يك والد بي‌اراده نيز داراي اثري مشابه است و احتمالاً نشنيده گرفته مي‌شود. فرزندان نسبت به والدين خود بسيار هماهنگ هستند. آن‌ها به‌طور غريزي نسبت به تغييرات در لحن صداي والدين عكس‌العمل نشان مي‌دهند. به‌هرحال، اگر كنترل بيش از حد يا كمتر از حدّ لازم باشد، آن‌ها اندك اندك ممكن است بي‌اعتناء و بي‌تفاوت شوند.

3- از جنگ قدرت پرهيز كنيد

سعي كنيد از هر مسأله‌اي يك موضوع بزرگ نسازيد يا آن را به جنگ قدرت تبديل نكنيد. از موعظه كردن، نق‌زدن يا تذكر دادن احتراز كنيد. مقررات اساسي را محفوظ داريد و مجازات‌ها را اعمال كنيد. وقتي از كودك مي‌خواهيد فرماني را اجرا كند، آن را يك بار بيان كنيد، بعد از كودك بخواهيد تكرارش كند تا اطمينان حاصل شود كه آن را فهميده است. اگر بعدها از آن سرپيچي كرد، مجازات را به موقع اجراء گذاريد و سپس اجازه دهيد كودك برايتان صحبت كند. برخورداري از مقررات اساسي خانوادگي، طريقه‌اي براي احتراز از جنگ قدرت است. مقررات روشن و واضح هستند. كودك مختار است كه از آن تبعيت كند و يا سرپيچي نموده، تنبيه تعيين شده را بپذيرد. وقتي كه مطيع مقررات هستند، مي‌فهمند كه اطاعت آن‌ها موردتوجّه و تصديق قرار مي‌گيرد. اعم از اين كه طفل انتخابي آگاهانه و عمدي داشته باشد يا نه، برخورداري او از پيامدي قطعي و مناسب، رابطة علت و معلولي و نيز مسئوليت‌هاي شخصي را در قبال انتخابش به او ياد مي‌دهد. به اين ترتيب هر زمان كه اطفال انجام دادن وظيفه‌اي را در خانه «فراموش كنند» نبرد خواسته‌ها و اراده‌ها به وجود نخواهد آمد و خبري از التماس، موعظه يا ايرادگيري نخواهد بود. فقط پيامد يك عمل است كه وجود دارد. في‌المثل، اگر كودكي بطور مداوم از انجام دادن وظيفه‌اي طفره رود، مي‌توان آن وظيفه را دو برابر ساخت يا آزادي خاصي را منوط به ايفاي آن وظيفه نمود.

برگرفته از کتاب راهنمای فضائل

ادامه دارد........