آزار جنسی،درهر سنی، وحشتناک است ولی وقتی این آزار از سوی یک بزرگسال نسبت به کودکی بی‌دفاع انجام می‌شود، موضوع دردناک‌تر و تکان‌دهنده‌تر است. ما فکر می‌کنیم والدین آن آن‌قدر کودک خود را می‌شناسند که متوجه‌ تغییر رفتارش بشوند، ولی بزرگسالانی که در کودکی مورد آزار جنسی قرارگرفته‌اند، بر این باوردند که والدین آن‌ها تغییر رفتارشان را ندیده‌اند. آیا به‌‌راستی می‌توان متوجه‌ نشانه ‌های آزار جنسی در کودکان شد؟ چه رفتارهایی می‌توانند برای ما زنگ خطر باشند؟

 

 

آمار :

 

 

داده‌ها ‌آمارها روشن‌اند: تنها در سال ۲۰۱۱، نزدیک به ۵۰۰۰ نفر کُبک اعلام کرده‌اند که مورد آزار جنسی قرارگرفته‌اند. این آمار همه گروه‌های سنی، همه‌ اقشار جامعه، دو جنس مونث و مذکر و انواع مختلف آزار را شامل می‌شود. (تماس، تجاوز، چشم‌چرانی، ترساندن از طریق کامپیوتر، عریان‌گرایی، زنای با محارم) را شامل می‌شود. نتایج به‌دست آمده از  این آمارها  تفسیرهای نگران‌کننده‌ای دارد:

 

 

۹۰ درصد خشونت‌های جنسی به پلیس اعلام نمی‌شوند.

۳/۲ درصد قربانیان زیر ۱۸ سال هستند.

۸۰ درصد قربانیان، مونث هستند.

۹۰ درصد خشونت‌‌کنندگان مذکر هستند.

۲۰ درصد خشونت‌کنندگان زیر ۱۸ سال هستند.

در ۸۰ درصد موارد، خشونت از طرف یکی از نزدیکان قربانی و در ۳/۱ درصد موارد، خشونت‌گر یکی از اعضای درجه اول خانواده است.

آیا می‌توان متوجه‌ برخی رفتارهای غیرعادی شد؟

 

بسیاری از پژوهش‌ها، برخی از نشانه‌های فیزیکی و روانی را اعلام کرده‌اند ، که می‌توانند به والدین، مربیان و مراقبین

 

 

کودک کمک کنند تا به نشانه های آزار جنسی کودکان خشونت جنسی در مورد کودک خود مشکوک شوند، اعلام کرده‌اند.

 

 

با این‌وجود، گاهی هیچ علامتی هم وجود ندارد. کودکان در سکوت رنج می‌برند و هرگز جرات جرأت حرف‌زدن ندارند.

 

برای این حالت کودک دلایل زیادی وجود دارد:

 

 

کودک می می‌ترسد: او را تهدید می‌کنند که اگر حرفی بزند، یکی از عزیزانش را اذیت خواهند کرد.

کودک، خشونت‌گر خود را بسیار دوست دارد (والدین، نزدیکان) و نمی‌خواهد به او بدی کند.

این موضوع برای کودک غیرقابل غیرقابل‌ هضم است و نمی‌داند چگونه از آن حرف بزند.

کودک خود را در این اتفاق مسئول می‌داند، فکر می‌کند رفتار خشونت‌گر را تایید کرده و خود را گناه‌کار می‌داند.

کودک در محیطی قرار دارد که از این مسائل چشم‌پوشی می‌کنند.

والدین فکر می‌کنند این اتفاق همیشه برای بقیه می‌افتد: برای خانواده‌هایی که مشکل دارند یا از لحاظ مالی سطح پایینی دارند و....

والدین فکر می‌کنند این نشانه‌ها، دلیل دیگری دارند دلایلی چون طلاق، مصیبت و یا بحران نوجوانی.

چه زمانی باید نگران شد؟

نشانه‌ های آزار جنسی کودکان نشانه‌های فیزیکی و روانی را شامل می‌شود که برای والدین زنگ خطر است. این نشانه‌ها به‌قراربه قرار زیرند:

 

 

نشانه‌ های آزار جنسی کودکان:

تغییرات رفتاری:

کودک به اختیار خود از دیگران فاصله می‌گیرد.

از آن آن‌‌چه در طول روز برایش او اتفاق افتاده است صحبت نمی‌کند.

برای انجام کاری که پیش‌تر دوست داشته است، تمایلی ندارد.

به نظر می‌رسد از رفتن به‌جایی هراس دارد.

افت تحصیلی دارد.

بغل‌کردن و نوازش را پس می‌زند.

از عریان ‌شدن جلوی یک بزرگسال خودداری می‌کند، مثلا مثل پزشک یا مادر، برای حمام کردن ، وحشت دارد. یا معاینه‌ی پزشکی.

مضطرب، عصبی و گاهی خشمگین است.

گاهی انگشتش را می‌مکد و یا رختخوابش را خیس می‌کند.

بی‌اشتها می‌شود

دچار بی‌خوابی می‌شود، کابوس می‌بیند و از تنها خوابیدن می‌ترسد.

از مسائلمسایل جنسی‌ای صحبت می‌کند که مناسب سن او نیست.

بازی‌هایی می‌کند که مسائل جنسی در آن‌ها مطرح است.

در جمع صداهایی نامناسب از خود درمی‌آورد.

به مسائل جنسی خیلی اهمیت توجه نشان می‌دهد: دراین‌بارهدر این باره سؤال می‌کند، نقاشی‌ها و رفتارهایش در زمینه مسائل جنسی است.

 با نزدیکان خود با خشونت رفتار می‌کند.

نشانه‌های فیزیکی که نباید نادیده گرفت:

 

 

آثار خون‌مردگی یا ضربه روی ران یا روی بدن

درد ناحیه‌ آنال یا واژینال

تحریک دهان و ناحیه‌ تناسلی

درد شدید

درباره کودکان و نوجوانان: مشکلات غذایی، نشانه‌های آسیب آسیب‌زدن یا تیغ زدن به خود، مصرف مواد مخدر و الکل

در صورت مشکوک شدن به نشانه های آزار جنسی کودکان چطور باید واکنش نشان داد؟

 

به‌عنوانبه عنوان والدین، ما همیشه بهترین‌ها را برای فرزندمان می‌خواهیم و فکر این‌ که کسی به کودک ما دست زده است

 

 

، ما را دیوانه می‌کند. درصورتی‌که از خشونت جنسی نسبت به فرزندمان مطمئن هستیم، باید به مراجع قضایی شکایت کنیم

 

 

 

 

 

گاهی هم اتفاق می‌افتد که این علائم، دلایل دیگری دارند.

 

 

پیشگیری:

حتی اگر گفت گفت‌و گو کردن درباره این موضوع  با فرزندانمان دشوار باشد، باید این کار را انجام دهیم. بهتر است از کلمات ساده و قابل‌فهم استفاده کنیم. مطمئنا به آن‌ها می‌گوییم که درخیابان با غریبه‌ها صحبت نکنند و از آن‌ها هدیه یا خوراکی نگیرند؛ . اما از آن‌جا که خطر بیش‌تر از جانب نزدیکان کودک است، مثل افراد خانواده، همسایه، مربی ورزش، حتی معلم مدرسه، در این صورت چه باید کرد؟

 

 

یک فضای صمیمی و قابل‌اعتمادقابل‌اعتماد ایجاد کنید تا امکان صحبت ‌کردن درباره همه‌چیزهمه چیز داشته باشید.

به کودک خود بیاموزید که رفتارهای مناسب و نامناسب کدام‌اند.

به او بیاموزید که به بدن خود احترام بگذارد.

به او بیاموزید در شرایطی که احساس خوبی ندارد «نه» بگوید، حتی اگر فرد مقابل فرد مهمی باشد و قدرت داشته باشد.

به کودک بگویید که همیشه حرف‌هایش را قبول دارید حتی اگر غیرممکن به نظر بیایند.

 به او بگویید بعد از هر اتفاقی، همه‌ ماجرا را برای شما تعریف کند چون در صورت سکوت، آسیب‌‌های جبران‌‌ناپذیری خواهد دید.

 

 

نویسنده:

Cécile Moreschi

برگردان: بهاره بهداد

 

https://ketabak.org