بدان، منشور آزادي انسان و نقشهء آيندهء جهان را فرزانه اي از خاك پاك ايران و تبار زرتشت و ساسان
بر قلم راند و چون صدايش قوت ملكوتي داشت اجراي فرامينش لابدي بود : " كن فيكون " .
 تو نام او را شنيده اي " بهاءالله " و پايمردي مردانش را ديده اي و هزار بار از خود پرسيده اي چه چشمه اي چشم اينان را باز كرده است ؟ چه زبانه اي نيرويشان را آزاد كرده است ؟ و چه شكوهمند است صبرشان  كه قرن و نيمي است سركوب را پذيرايند ولي بار بر زمين نمي نهند . بدان كه امواج وحي، در ميانه قرن نوزدهم در سياهچال طهران بر او باريدن گرفت و خورشيد حقيقت، ده سال بعد در تبعيد گاه بغداد، كنار دجله و در قلب باغ نجيب پاشا نقاب از چهره برگرفت و ماموريت آسماني خود را اعلام داشت ....
 
آنروز بيست و دوم از ماه آوريل  1863 بود ، عطر شور انگيز اوراق سرخ گل ، حلول بهار روحاني و آغاز دوري جديد از حيات انساني را بر كره خاك اعلام مي داشت . سلطان رسل، بر سرير سلطنت الهي جالس بود و به امرش ناطق، و چه خوش مي سرود هاتف، آنگاه كه بانگ بر مي داشت و اين ابيات الهامي را بر صحيفهء عالم مي نوشت :
 
 يار بي پرده از در و ديوار         در تجلي است يا اولي الابصار
شمع جوئي و آفتاب بلند            روز بس روشن و تو در شب تار
 
به فرمانش آن روز " جشن رضوان " نام گرفت و آن باغ كه تاجگذاري شاه آسماني را شاهد آمد " باغ رضوان " . بدان كه اين روز در تاريخ حركت انسان از عهد شباب به عصر بلوغ  ، رويدادي است عظيم .
و تو اين روز را گرامي دار و سروشش را كه صد و پنجاه سال پيش از قلب باغ نجيب پاشا در بغداد برخاست و در اقطار جهان طنين افكند، بشنو :
" ... راه آزادي( حقيقي) باز شده، بشتابيد و چشمه دانايي جوشيده، از آن بياشاميد ، بگو اي دوستان
 
سراپردهء يگانگي بلند شد ؛ به چشم بيگانگان يكديگر را مبينيد، همه بار يك داريد و برگ يك شاخسار ..."