"از عادات قديمه است که هر ملّتی از ملل را ايّام سرور عمومی است که جميع ملّت در آنروز سرور

 

و شادمانی کنند و اسباب عيش و عشرت فراهم آرند يعنی يکروز از ايّام سنه را که در آنروز

 

واقعه عظيمی و امر جليلی رخ داده آنرا انتخاب نمايند و در آنروز نهايت سرور، نهايت حبور

 

و نهايت شادمانی ظاهر کنند. ديدن يکديگر نمايند و اگر چنانچه بين نفوس کدورتی حاصل

 

در آنروز آشتی کنند و آن اغبرار و آن دلشکستگی زايل شود دوباره بالفت و محبّت

 

پردازند. چون در روز نوروز از برای ايرانيان امور عظيمه واقع شد لهذا ملّت ايران يوم

 

نوروز را فيروز دانسته و آنرا عيد ملّی قرار دادند. فی الحقيقه اين روز بسيار مبارکست زيرا

 

بدايت اعتدال ربيعی و اوّل بهار جهت شمالی است و جميع کائنات ارضيّه چه اشجار چه

 

 

 

حيوان چه انسان جان تازه يابد و از نسيم جانپرور نشاطی حاصل کند حياتی تازه يابد و حشر

 

و نشر بديع رخ بگشايد زيرا فصل ربيع است و در کائنات حرکتی عمومی بديع. وقتی سلطنت ايران

 

مضمحل شده بود و اثری از آن باقی نمانده بود در اين روز تجديد شد، جمشيد بر تخت نشست،

 

ايران راحت و آسايش يافت، قوّه متحلّله ايران دوباره نشو و نما نمود و اهتزازی عجيب

 

در دل و جانها حاصل گشت بدرجه‌ايکه ايران از ايّام سلف که سلطنت کيومرث و هوشنگ

 

بود بلندتر گرديد و عزّت و عظمت دولت ايران و ملّت ايران مقامی بالاتر گرفت.

 

و همچنين وقايع بسيار عظيمه در روز نوروز که سبب فخر و عزّت ايران و ايرانيانست

 

وقوع يافت. لهذا هميشه ملّت ايران قريب پنج شش هزار سال است که اين روز را

 

فيروز شمرده‌اند و شکون دانسته‌اند و روز سعادت ملّت شمرده‌اند و الی يومنا هذا اين

 

روز را تقديس کنند و مبارک دانند. باری هر ملّتی را روزيست که آنروز را يوم سعادت

 

دانند و اسباب مسرّت فراهم آرند و در شرايع مقدّسه الهيّه در هر دوری و کوری نيز ايّام

 

سرور و حبور و اعياد مبارکی که در آنروز اشتغال متفرّقه ممنوع، تجارت و صناعت و زراعت

 

 

 

خلاصه هر عملی حرام است. بايد کلّ بسرور و شادمانی پردازند و اجتماع کنند و محافل عمومی

 

بيارايند و حکم يک انجمن حاصل کنند تا وحدت ملّت و الفت و يگانگی در جميع انظار

 

مجسّم شود. و چون روز مبارکی است نبايد آنروز را مهمل گذاشت، بی نتيجه نمود که ثمر آنروز

 

محصور در سرور و شادمانی ماند. در چنين يوم مبارکی بايد تأسيس مشروعی گردد که فوائد

 

و منافع آن از برای ملّت دائمی ماند تا در السن و تاريخ مشهور و معروف گردد که

 

مشروع خيری در فلان روز عيدی تأسيس يافت. پس بايد دانايان تحقيق و تحرّی

 

نمايند که احتياج ملّت در آنروز بچه اصلاحی است و چه امر خيری لازم و وضع چه اسّی

 

از اساس سعادت ملّت واجب تا آن اصلاح و آن امر خير و آن اساس در آنروز

 

تأسيس گردد. مثلاً اگر ملاحظه کنند که ملّت محتاج بتحسين اخلاق است اساس تحسين

 

اخلاق را در آنروز تأسيس کنند. ملّت اگر احتياج بانتشار علوم دارد و توسيع دائره

 

معارف لازم، در آنروز در اينخصوص قراری بدهند يعنی افکار عموم ملّت را منعطف

 

بآن امر خير کنند. و اگر چنانچه ملّت احتياج بتوسيع دايره تجارت يا صناعت يا زراعت

 

 

 

دارد در آنروز مباشرت بوسايلی نمايند که مقصود حاصل گردد. يا آنکه ملّت محتاج بصيانت

 

و سعادت و معيشت ايتام است، از برای سعادت ايتام قراری بدهند و قس علی ذلک 

 

تأسيساتيکه مفيد از برای فقرا و ضعفا و درماندگانست تا در آنروز از الفت عموم و اجتماعات

 

عظيمه نتيجه حاصل گردد و ميمنت و مبارکی آنروز ظاهر و آشکار شود. باری در اين دور

 

بديع نيز اين روز مبارکست. بايد احبّای الهی در اين روز بخدمت و عبوديّت موفّق شوند

 

با يکديگر در نهايت الفت و محبّت و يگانگی دست در آغوش شوند و بکمال فرح و سرور

 

بذکر جمالمبارک مشغول گردند و در فکر آن باشند که در چنين يوم مبارکی نتايج عظيمه حاصل شود.

 

و امروز نتيجه و ثمری اعظم از هدايت خلق نيست زيرا اين خلق بيچاره از جميع مواهب الهيّه

 

علی الخصوص ايران و ايرانيان بی نصيب مانده‌اند. احبّای الهی در چنين روزی البتّه بايد

 

يک آثار خيريّه صوريّه يا آثار خيريّه معنويّه بگذارند که آن آثار خيريّه شمول بر جميع نوع انسانی

 

داشته باشد زيرا در اين دور بديع هر عمل خيری بايد عمومی باشد يعنی شمول بر جميع بشر

 

داشته باشد اختصاص ببهائيان نداشته باشد. در جميع ادوار انبياء امور خيريّه تعلّق بنفس

 

 

 

آن ملّت داشت مگر مسائل جزئيه مثل صدقه که تجويز شمول بر عموم داشت. امّا در ايندور بديع

 

چونکه ظهور رحمانيّت الهی است جميع امور خيريّه شمول بجميع بشر دارد بدون استثناء. لهذا هر امر

 

عمومی يعنی که تعلّق بعموم عالم انسانی دارد الهی است و هر امر خصوصی و مشروعی از مشروعات

 

عالم انسانی که تعلّق بعموم ندارد محدود است. لهذا اميدم چنانست که احبّای الهی هر يک

 

از برای عموم بشر رحمت پروردگار باشند و عليکم البهآء الأبهی."