معمولاً مادر را اولین مربی و دارای مؤثرترین نقش در تربیت کودک می دانند زیرا :
اولاً : ارتباط عاطفي بين مادر و فرزند، از همان لحظات نخستين ولادت طفل، از آنگاه كه نخستين صداي گريه كودك به گوش مادر مي‌رسد، برقرار مي‌شود و پايدار مي‌ماند. و اين ارتباط عاطفي در نوع خود بي‌نظير و در ديگر شئون زندگي آدمي، بي‌مانند است.
در نظر كودك، مادر يعني: منبع تغذيه، منبع حرارت و گرمي، و تنها تكيه‌گاه براي حصول امنيت و آرامش، كودك هيچيك از اين منابع ( تغذيه، حرارت، آرامش و امنيت) را جدا از مادر نمي‌شناسد.
بقول اريك فروم، مادر مظهر طبيعي دنياي كودك است.
ثانياً : مادر نه تنها پرارزش‌ترين مواد غذائي براي رشد كودك را در اختيار دارد بلكه يكي از اساسي‌ترين نيازهاي رواني كودك يعني «محبت» را به وي نثار مي‌كند.
عشق مادر به فرزند، يكي از والاترين و زيباترين نوع عشق و محبت در جامعه انساني است اريك فروم (روانشناس و روانكار آلماني‌الاصل كه در سال 1900 به امريكا مهاجرت كرد و از جمله كتاب هنر عشق ورزيدن و انسان براي خويشتن از جمله آثار اوست) معتقد است: عشق مادر به فرزند يك عشق غير مشروط و كاملاً غيرارادي است.
براي اينكه مادري فرزندش را دوست بدارد، هيچ شرطي لازم نيست دختر باشد يا پسر، رنگ پوستش تيره باشد يا روشن، رنگ چشم، طول قد و ... در ابراز محبت مادر نسبت به وي اصلاً تأثيري ندارد. در هر شرایطی طفل از عطوفت بيكران مادر بهره‌ مند مي‌گردد.
ثالثاً : كودك به مصاحبت مادر شديداً نيازمند است. مطالعات روانشناسان و روانپزشكان دربارة ناراحتي‌ها و اختلالات رواني كودكان نشان مي‌دهد كه: علت بسياري از اختلالات و عدم تعادل رواني افراد، محروميت از محبت مادر در دوران كودكي بوده است.
در جنگ جهاني اول تعداد زيادي از كودكان خردسال را كه والدينشان در حوادث و بيماري‌هاي ناشي از جنگ از بين رفته بودند، ناگزير به پرورشگاهها و مؤسسات تربيتي سپردند، ولي بيشتر اين كودكان بدون هيچ علت جسماني فوت كردند و پس از بررسي‌هاي لازم، به اين نتيجه رسيدند كه علت اصلي: محروميت اين كودكان از نوازش‌ها و محبّت‌هاي مادرانه بوده است.

روانشناسي رشد دكتر شعارنژاد ص72

محرومیت از مصاحبت مادر در كودكان (به نسبت مدّت زمان، موقعيت و شرايط آن) موجب عكس‌العمل‌هاي متفاوتي از : گريه و زاري، بي‌تابي و بي‌قراري، هيجان‌هاي شديد، ناراحتي‌هاي گوارشي، آسم و غيره مي‌شود و همچنين طبق تحقيقات انجام شده، محروميت از محبت مادر، موجب پائين آمدن هوشبهر (بهره هوش)، كندي در سخن‌گوئي، كاهش جست‌و خيز، كم‌روئي، گوشه‌گيري و گاهي پرخاشگري در كودكان مي‌شود. تجربه نشان داده است كه: محبت مادر به هنگام بيماري كودك عاملي مؤثر در بهبودي وي دارد.
با توجه به نکات ذکر شده، توصیه های زیرمی تواند مفید باشد:
1) حتي‌الامكان سعي شود كودك دلبند از پرارزش‌ترين ماده غذائي (شيرمادر) محروم نگردد.
2) به بهانه‌هاي مختلف از نوازش كردن، در آغوش گرفتن، و مصاحبت كودك خودداري نشود.
3) مادر،به سهم خود، سعي كند محيط خانه كانوني از عشق و محبت باشد.
4)‌نكات تربيتي مربوط به دوران مختلف رشد و اصولي كه رعايت آنها براي تربيت كودك در جهت مطلوب لازم است، پيوسته مطالعه و مدّنظر قرار گيرد.
5) مؤانست با آيات و ادعيه الهي فراموش نگردد.
شاید بتوان گفت که این توصیه ی آخر دارای اهمیت بسیار زیادتری حتی نسبت به توصیه های دیگر است چرا که ضامنی است برای القای تربیت روحانی و اخلاقی در فرزندان دلبندمان که به مراتب پر اهمیت تر از تربیت جسمانی و تربیت انسانی است.
حضرت عبدالبهاء در خصوص اهمیت نقش مادر در تربیت روحانی فرزند می فرمایند:
« اول مربی اطفال مادرانند زیرا طفل در بدو نشو و نما چون شاخ تر و تازه باشد به هر قسم بخواهی تربیت توانی، اگر راست تربیت کنی راست گردد و در کمال موزونی نشو و نما کند و این واضح است که مادر اول مربی است و مؤسس اخلاق و آداب فرزند. پس ای مادران مهربان این را بدانید که در نزد یزدان اعظم پرستش و عبادت تربیت کودکان است به آداب کمال انسانیّت ...»
همچنین می فرمایند: « باید از بدایت اطفال را به تربیت الهی پرورش داد و همواره به ذکر حق متذکر نمود تا محبت الله در طینت آنان ثبوت یابد و با شیر امتزاج نماید »
توجه شما عزیزان را به بیانی دیگر در این خصوص معطوف می داریم :
« این اطفال را باید امّهات (مادران) از بدایت به تربیت الهیه تربیت نمایند. یعنی همواره ذکر حق کنند و از بزرگواری حق سخن رانند و القای خشیت الله نمایند و در نهایت لطافت و نظافت و مهربانی طفل را پرورش دهند تا آنکه هر کودکی از بدو حیات نسیم محبت الله استنشاق نماید و از رائحه ی هدایت الله به اهتزاز آید ... »
و در جای دیگر در اهمیت مؤمن بودن مادران می فرمایند:
« اگر امّهات مؤمناتند ، اطفال نیز مؤمن شوند »