آيا اصولاً خوشبخت شدن امكان دارد ، يا اينكه سرنوشت هر انساني از قبل رقم زده شده است. آيا تربيت، تعيين كننده است يا اينكه فقط تأثير سطحي دارد و شكل ظاهري زندگي را عوض مي‌كند و محتواي آن همان سرنوشت است كه خود را بالاخره مي‌نماياند. براي پاسخ دادن به اين سوالات ناچار از پرداختن به تواناييها و ضعفهاي ذاتي نوع انسان يا همان علم انسان‌شناسي (Anthropologie) هستيم. در ضمن از عبور از كوره راههاي «سنگلاخي فلسفه» نيز گريزي نخواهيم داشت. علم انسان‌شناسي در مجموع ،انسان را موجودي مي‌داند كه بدون تعليم و تربيت قادر به زندگي در  پهناي گيتي نيست. برعكس حيوانات كه سيستمهاي حياتي آنها از قبيل هنر يافتن غذا و مكانيزم دقيق و كافي حفظ وجود بطور غريزي تنظيم شده است، انسان اين هنرها را بايد ياد بگيرد. با پيچيده‌تر شدن زندگي، ابعاد دانش و مهارتهاي جديدي كه به هنرهاي ذكر شده اضافه مي‌گردد، هر روز گسترده‌تر مي‌شود. دانش و مهارتهائي كه بدون يادگيري آنها، حتي بقاي جسماني ، سخت بلكه غير ممكن مي‌گردد.