يكي از راه‌هايي كه ما به عنوان والدين، ناآگاهانه مي‌پوئيم اين است

نيازهای برآورده نشده

دوران كودكيمان را روي فرزندانمان

   منعكس مي‌كنيم. اگر در كودكي چيزی آزارمان مي‌داده، به يكي از اين

  دو طريق عمل مي‌مائيم.

 يا ناخودآگاه رفتار والدينمان را

 نسبت به فرزندانمان تكرار مي‌كنيم و يا نقطة مقابل آن را برمي‌گزيني

 براي مثال، اگر والدينمان خيلي قضاوت‌گرا بودند و شمول عواطفشان

   را موكول به رفتار ما

مي‌كردند، در مقابل ما مايليم

محبت بي‌قيد و شرط خود را نثار اولادمان نمائيم وآنچه كه متأسفانه به  

منزله تأييد و پذيرش آن‌هاست بدون توجه به پسنديده    

بودن يا نبودن رفتارشان- درحالي كه از پشتيباني و مخاطراتي كه برای    

رشد و ترقي نياز دارند، به كلي غفلت ورزيم. اگر  

والدينمان به مهرباني بيش از حد و «قربان و صدقه رفتن» تمايل

داشتند ممكن است ما به فرزندانمان زياد رو ندهيم، به

تصور اين كه بدين وسيله احترامي را كه همواره خود متمني آن بودي   

نثارشان كنيم، غافل از اين كه آن‌ها ممكن است مشتاق در  

آغوش كشيدن‌هاي بيشتر ما باشند.

مسئله اين است كه در هر دو حالت، ما اقدامي «واكنشي» نشان مي‌دهيم  

رفتار با فرزندانمان به جاي نشأت گرفتن از آنچه   

كه واقعاً بر آن‌ها مي‌گذرد از احتياجات و تجربيات شخصي خودمان

سرچشمه مي‌گيرد. به جای آن كه آگاهانه، آنطوری كه

محتاجند با آن‌ها برخورد كنيم، آنگونه كه آرزو مي‌نمائيم والدينمان با ما

.رفتار مي‌كردند، با آن‌ها معامله مي‌نماییم.