چگونه به نوزادان گوش دهیم؟

والدینی که دست در دست هم می خواهند اصل گوش دادن به کودک را فراگیرند، اغلب تصور می کنند گوش دادن به نوزادان کاری غیر ممکن، پیچیده و یا حتی خطرناک است. برای پدر و مادرها غیر قابل درک است که مواقعی نوزادان تنها نیاز به حمایت و شنیده شدن احساساتشان را دارند. تا آن هنگام که کودکان نمی توانند از کلمات به عنوان راهی برای ارتباط در جهت رفع نیازهایشان استفاده کنند؛ از گریه کردن استفاده می کنند. در چنین مواقعی والدین به مقدار زیادی گرفتار آزمون و خطا می شوند. مخصوصا هنگامی که برای اولین بار پدر و مادر بودن را تجربه می کنند.

اگرچه همه ما سعی می کنیم به بهترین نحو رفتار کنیم، اما اوقاتی نیز گیج و آشفته شده ایم. در این مواقع نگران هستیم که آیا کارمان را درست انجام می دهیم یا خیر؟ بیشتر پدر و مادرها ممکن است به این دام گرفتار شوندکه چون کودک صرفا برای رفع نیازهایش گریه می کند و ما گاهی قادر به کشف نیاز او نیستیم؛ ممکن است نیازی در کار نباشد. در چنین مواقعی والدین چاره ای جز ساکت کردن کودک و تلاش برای قطع گریه او نمی بینند. همچنین در این لحظات تنها به آن چیزی فکر می کنیم که می تواند گریه کودک را قطع کند (همان کاری که من نیز می کردم) .

در حقیقت بسیار مهم است که تفاوت گریه کودکان به خاطر نیازهایشان و گریه ی صرفا برای ابراز احساسات را تشخیص بدهیم. روانشناسان معتقدندکه کودکان با یک بخش عاطفی تکامل یافته در مغزشان به دنیا می آیند. این بدان معنا است که آنها نیاز دارند احساس هایشان را بیان کنند.

 به بیان دیگر کودکان گریه ای «خوب» دارندکه برای بهبود بخشیدن به سلامتی و خوب شدن حال آنها مفید است. همانطور که بقیه گروههای سنی نیز برای بهتر شدن حالشان گریه می کنند. در عین حال ممکن است کودک با احساسات بدی  از دوران بارداری مادر (مثل استرس) و یا با مشکالت تنفسی در هنگام تولد به دنیا بیایدکه این احساسات بعد از تولد، نیاز به سازمان دهی و بهبود دارند.

کودکان در هفته ها و ماه های اول زندگیشان نیاز دارند گریه کنند و به این وسیله با روند ورودشان به دنیای جدید هماهنگ شوند. همچنین با آن احساسات منفی تحمیل شده به خود کنار بیایند و آرام شوند.

هنگامی که یک کودک گریه می کند و ما می دانیم که نیازهای طبیعی اش برآورده شده است (می دانیم که تغذیه شده است و جسما آسوده است و ناخوش نیست)؛ ما نباید کودک را وادار کنیم که گریه اش را قطع کند. در چنین مواقعی می توانیم کودک را در آغوش بگیریم، به چشم هایش نگاه کنیم و فقط به او گوش بسپاریم. البته این نکته بسیار مهم است که این کار را برای این که گریه کودک تمام شود انجام نمی دهیم.

 علم به ما می آموزد که وقتی کودکان را رها می کنیم تا تنهایی گریه کنند، سیستم بدن آنها در سطح بالایی از هورمون های استرس زا غرق می شود.  بسیاری از والدین تصور می کنندکه گریه کردن برای کودک مضر است؛ اما باید بدانیم که گریه کردن همانطور که برای یک فرد بزرگسال نیز مفید است، برای کودکان شفا دهنده است.

 یک تحقیق نشان می دهدکه وقتی کودکان در جایی تنها در حال گریه کردن رها شده اند تا گریه شان قطع شود، بالاخره گریه آنها خاتمه خواهد یافت، اما آزمایش ها نشان می دهد که آنها در سطح بالایی از استرس قرار داشته اند. در شرایط دیگر هنگامی که یک کودک در حضور گرمای عشق در آغوش گرفته شده است و از طریق ارتباط چشمی مورد عشق ورزیدن قرار می گیرد؛ در حال گریه نیز احساسات خوبی را تجربه می کند.

 در مغز ما نرون های آینه ای وجود دارند که احساس ها را منعکس می کنند و نسبت به خلق و خو های اطراف ما عکس العمل نشان می دهند. بنابراین هنگامی که ما اصرار داریم در حال قدم زدن گریه کودک را قطع کنیم، کودک خُلق ما را بر می دارد و آینه موقعیت عاطفی ما می شود . در حالیکه اگر ما بتوانیم موقع گریه کردن کودک آرام باشیم و بپذیریم که کودکان نیز مانند ما نیاز دارند که احساس شان را بیان کنند، آنها نیز می توانند با ما هماهنگ و کوک شوند و مغزشان به آرامش برسد. در چنین حالتی است که مطمئن می شوند همه چیز خوب است.

در واقع گریه کردن فعالیتی حیاتی برای سلامتی رشد مغز و موجب دلبستگی ایمن کودک است. کودکی که به او امکانی برای گریه کردن در ماههای اولیه زندگی اش داده می شود، می فهمدکه به احساس های او خوش آمد گفته شده و احساساتش پذیرفته شده است.  اغلب کشفِ اینکه چه موقع یک کودک تنها نیاز به بیان احساسات دارد آسان نیست. ممکن است موقعیتی گمراه کننده برای ما پیش بیاید. پس باید بسیار احتیاط کنیم. اگر شما نگرانی های زیادی در این مورد دارید می توانید به غرایز خود نیز اعتماد کنید و البته راه های پزشکی یا دارویی را هم جستجو کنید.

نکته ی حیاتی دیگر برای گذر موفق از این روند داشتن یک همسر، شریک خوب، همراه و شنونده است. نکته مهم دیگر این است که اغلب عکس العمل ما به گریه کردن کودک بسیار با آشفتگی های ناشی از صدمات دوره رشد کودکی ما در هم تنیده است. بنابراین ما باید در ابتدا نیازها و صدمات خود را شناسایی و درمان کنیم و سپس پروسه گوش دادن به کودک خود را شروع کنیم

ترجمه و تلخیص از سایت parenting hand in hand

نسرین مصدق